Boekbespreking van de leeskring Broek in Waterland
Titel boek: Mensen zonder uitstraling
Auteur: Posthuma, Jente
Verslag gemaakt door Henk Ekker
 

Jente Posthuma debuteert laat, als ze al 42 is. Dat stoort bij het lezen niet van dit plezierig geschreven boek, Mensen zonder uitstraling. Er zit veel humor in haar schrijfstijl. Aanstekelijk blijkbaar, want op onze gespreksavond hebben we nogal moeten lachen.
Een meisje van 13 dat nauwgezet kijkt en luistert hoe haar vader met smakgeluiden zijn cruesli verorbert, dat jaren later in groepstherapie belandt omdat ze overmatig piekert en zich stoort aan de geluiden van anderen, tot en met hoorbaar ademen, daar is iets mee. Zou je denken.
Jente vertelt over de eerste veertig jaar van haar leven, daarbij steeds terugkomend, in 13 verhalen, op de eigenaardige persoon van haar moeder, die hoewel gestorven, levendig in het boek aanwezig is. Die moeder, een mislukte actrice, stierf aan kanker toen de vertelster nog een kind was, en haar vader, een half gelukt hoofd van een psychiatrische inrichting, probeerde er het beste van te maken.

Haar schrijfstijl voorkomt dat je de interesse in de hoofdpersoon verliest. {Toen ze nog in een coffeeshop werkte, kwam daar een schrijver wiens hoogtepunt van de woensdag de manier was waarop ze hem altijd even recht aan keek. 'Op den duur verschoof het hoogtepunt van zijn woensdag naar de avond, als we seks hadden op zijn bank of in zijn bed.' }. Het zijn geen problemen waar de vertelster mee zit. Veel overkomt haar en als ze als late dertiger een kind krijgt (de bronstige maar gebonden schrijver is inmiddels door een stoet stoethaspels opgevolgd), staat er eenvoudig: 'De baby heette Bob', alsof dat haar is meegedeeld, en ze het heeft te accepteren. Het laatste hoofdstuk is mooi. Ruim dertig jaar na moeders dood weet de dochter nog precies hoe het er aan het sterfbed aan toeging; dat ze moeder voorlas uit Bezorgde Ouders van Gerard Reve en hoe ze naar de drogist ging om een plantenspuit te kopen om de droge mond van haar moeder te kunnen verzorgen. 'Is het voor grote of kleine planten', vroeg de verkoopster. 'Voor mijn moeder, zei ik.' En ze koos de kleinste.

Broek in Waterland 16-03-2019 Henk Ekker