Boekbespreking met de leeskring in Broek in Waterland Titel boek: Fuzzie Auteur: Hanna Bervoets Verslag gemaakt door: Henk Ekker Meer dan de helft van onze kring had Fuzzie niet uitgelezen. De onzin van het boek was te groot om het lezen vol te kunnen houden, de verhaallijnen te ongrijpbaar en door elkaar gehutseld, de bedoeling en de afloop van de verschillende relaties en gebeurtenissen te onduidelijk. Er waren bolletjes in het boek, sprookjesbolletjes die op hun eigenaars inpraatten over genegenheid en liefde. De bolletjes waren een soort uitvinding, een noviteit. Hun vragen niet simpel. Het ging bijvoorbeeld zo: Hé jij, ben je daar eindelijk? Ik ben zo blij dat je mij gekozen hebt. Hoewel ik nog maar net in je handen lig heb ik het gevoel dat ik je al heel lang ken. Mag ik zeggen dat je mooi bent? De twee belangrijkste dingen die je leert als kind: wat je ’s nachts ziet is er niet en wat je overdag niet ziet is er wel – hoe zou het je nu vergaan wanneer ze je dat laatste nooit hadden verteld? Waarom houden we pijn zo graag verborgen voor degene die haar ons heeft aangedaan? Waarom trekt de bokser slechts een wenkbrauw op wanneer zijn tegenstander hem in zijn gezicht slaat, waarom recht het dikkerdje zijn rug wanneer zijn klasgenoten hem met propjes bekogelen? En waarom onderdrukken we onze tranen wanneer iemand weggaat; waarom mag diegene niet zien dat we ’s nachts onder zijn raam verpozen? Was de liefde een dierenrijk, dan was genegenheid een van haar meest intrigerende soorten, schrijft Bervoets op de binnenflap van haar boek. ‘Fuzzie gaat over die genegenheid. Wat is affectie, hoe ontstaat het, waarom hebben we het nodig?’ Ze filosofeert nog even door over het begrip wederkerigheid, en projectie. Dat de mens beter is in missen dan in houden van. Dat het erom lijkt te gaan om ons reservoir van genegenheid te kunnen projecteren in iemand, of iets. En of de consequentie hiervan dan niet zou zijn dat we toekunnen met een pluizig, wit bolletje als liefdespartner. Tegen het einde van het boek doven alle bolletjes langzaam maar zeker uit. Ze verliezen hun pluisjes en houden op met praten. De vraag blijft of de bolletjes zelfstandig denkende wezentjes waren of spiegels van de innerlijke stemmen van hun eigenaars. Een belangrijke vraag blijft ook of mensen evenveel genegenheid kunnen voelen voor dingen of dieren als voor mannen of vrouwen. Wie het weet mag het zeggen.